Poradnik - ngo.pl

1 lipca 2018 r. weszła w życie ustawa o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Jest ona przeniesieniem do polskiego prawa dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302. Ustawa zastąpiła obowiązującą wcześniej ustawę o usługach turystycznych, której nazwa została zmieniona na: „o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych”.

Nowe przepisy ważne są również dla organizacji pozarządowych działających na tym polu, czyli np. organizujących wakacyjny wypoczynek młodzieży, ale też takich, które np. w ramach uniwersytetu trzeciego wieku planują dla swoich absolwentów wycieczkę.

Warto, żeby wszystkie organizacje pozarządowe, których działania zahaczają o szeroko pojętą turystykę i wypoczynek znały ustawę. Jednak nie każda organizacja, która wychodzi z grupą swoich podopiecznych do muzeum czy zaprowadzi dzieci do ZOO musi stosować przepisy. Znajomość ustawy jest ważna dla NGO wtedy - może właśnie głównie wtedy - kiedy chce skorzystać z wyłączeń. 

Wśród organizacji pozarządowych będą więc dwie grupy: 

1. NGO-sy, których działania w zakresie turystyki są tak intensywne i mają taki charakter, że niewiele różnią się od innych podmiotów działających w branży turystycznej (przedsiębiorców) i muszą stosować większość lub wszystkie zapisy ustawy. 
2. NGO-sy, których działania w zakresie turystyki nie są na tyle intensywne, na tyle częste lub nie są dochodowe - takie organizacje mogą zostać zwolnione z konieczności stosowania opisanej regulacji.

Ustawa o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych nakłada na organizatorów turystyki liczne obowiązki. Większość z nich będzie trudna dla organizacji pozarządowych, które organizują wyjazdy i wycieczki jako jedno z wielu swoich działań. Ale obowiązki z ustawy mogą być wyzwaniem nawet dla tych NGO, które skupiają się na turystyce. Dlatego duża część organizacji pozarządowych będzie prawdopodobnie chciała korzystać z wyłączeń.

Jakie wyłączenia proponuje ustawa? Wyłączenia opisane są w artykule 3 ustawy.

Art. 3

Ustawy nie stosuje się do: 

1) imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych, które są oferowane oraz których zamawianie i realizowanie jest ułatwiane okazjonalnie, na zasadach niezarobkowych i wyłącznie ograniczonej grupie podróżnych; 

2) imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych nabywanych na podstawie umowy generalnej o organizowanie podróży służbowych zawieranej między przedsiębiorcą turystycznym a przedsiębiorcą w rozumieniu art. 43 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (…) albo podmiotem prowadzącym działalność odpłatną;

3)  imprez turystycznych oraz powiązanych usług turystycznych trwających krócej niż 24 godziny, chyba że obejmują nocleg.

Jeśli działania organizacji pozarządowej nie mieszczą się w wyłączeniach opisanych we wskazanym wyżej artykule (i w materiale, do którego odsyłamy), NGO zmuszone jest do stosowania przepisów ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych. Jaki jest ich cel? Ustawa zapewnia ochronę dla osób, które korzystają z oferty turystycznej różnych podmiotów. Obowiązki, które nakłada ustawa to konieczność uzyskania wpisu do Centralnej Ewidencji Organizatorów Turystyki i Przedsiębiorców Ułatwiających Nabywanie Powiązanych Usług Turystycznych oraz konieczność uzyskania odpowiednich gwarancji i ubezpieczeń. Obowiązki te wymagają określonej organizacji organizacji swojej działalności - wiążą się też z konkretnymi (raczej nie niskimi) kosztami.